پاویون «تهران، شهر خاکستری»

پاویون «تهران، شهر خاکستری»

پاویون «تهران، شهر خاکستری» به‌عنوان حضور رسمی مانادنا در هشتمین دوره فستیوال معماری و مردم، تجربه‌ی فضایی است که واقعیت تهران معاصر را نه در قالب توصیف، بلکه در قالب مواجهه به تصویر می‌کشد؛ مواجهه‌ای از نزدیک با شهری که در مرز میان زیست و فرسایش، تعادل و آشوب، تراکم و بی‌هویتی حرکت می‌کند.
پاویون «تهران، شهر خاکستری» در بخش مسابقه در هشتمین فستیوال معماری و مردم در بازه‌ی زمانی ۲۸ مهر تا ۲ آبان برپا شد و به‌عنوان اثری فیزیکی، قابل لمس و قابل زیست، مخاطب را درون جهان خاکستری تهران فرو می‌برد.

هشتمین فستیوال معماری و مردم در قالب ۲۲ پاویون در تهران برگزار می‌شود. هر پاویون به منزله برداشتی از هویت‌های این شهر از نگاه معماران خواهد بود. رویکرد این رویداد، بازنمایی ویژگی‌های منحصر به فرد، میراث و هویت‌های متنوع تهران است. همچنین، این رویداد میزبان شرکت‌های فعال این حوزه، برای ارائه محصولات و خدمات آنها در طول مدت برگزاری می‌باشد. فستیوال هشتم با وامداری از محله‌ها و شهروندان، تلاش خواهد کرد تا بستری تعاملی میان معماری و مردم را ایجاد نماید. امید است که این رویداد بازتابی منسجم از هویت‌های متکثر این شهر باشد؛ آینه‌ای در برابر تهران …

مشخصات پروژه

کانسپت طراحی

پاویون بر پایه‌ی تضاد بنیادین میان «حجمِ متراکم بیرونی» و «فضای منعکس و چندلایه درونی» شکل گرفته است.
حجم خارجی، با چیدمانی متکثر از مکعب‌های هم‌نشسته، استعاره‌ای از رشد کنترل‌ناپذیر ساخت‌وساز، تراکم بی‌وقفه و از دست‌رفتن هویت فضایی شهر است. رنگ خاکستری و تناسبات سخت این پوسته، بازتابی از واقعیتی است که در سیمای تهران امروز قابل مشاهده است.

در مقابل، فضای داخلی با سطحی از انعکاس، تکرار و شکست مواجه است؛ دنیایی از آینه‌ها که فرد را در میان بازتاب‌های پی‌درپی رها می‌کند. تجربه‌ی درونی، ورود به شهری است که دیگر نه تصویر واحد، بلکه تکثر مضطرب خویش را به بیننده پس می‌دهد.

پاویون، به‌جای ارائه پاسخ، پرسش می‌سازد؛ پرسش از آینده‌ی شهری که رشد کرده، اما زیست‌پذیری‌اش را از دست می‌دهد. این اثر معماری، تجسمی است از تهران در حالت تعلیق؛ نه سقوط کرده، نه نجات یافته.

گفتار معمار

«پاويون شماره ١١ بازتابى است از شهرى در آستانه‌ى بحران؛ شهرى كه زير فشار كثرت و تراكم افسار گسيخته، آرامش و هويت خود را از دست داده است. اين اثر نه صرفاً يک حجم، كه يک تجربه است؛ تجربه اى از سكوت، تأمل و مواجهه‌اى مستقيم با معمارى به مثابه يک زبان مستقل: تلاشى براى بازخوانى رابطه انسان با فضا در قالبى انتزاعى و معاصر.
حجم بيرونى، با چيدمان مكعب هايى در هم فرو رفته و لايه لايه، استعاره‌اى از ساخت و ساز بى وقفه و انباشت بى‌تناسبى است كه سيماى شهرمان را شكل داده؛ حجمى خاكسترى، سنگين و پر ابهام.
فضاى درونى با همان ساختار اما روايت ديگرى دارد؛ مكعب هايى از جنس آينه كه مخاطب را در ميان بازتاب هاى چند گانه گرفتار مى‌كنند. اين تجربه، فضايى وهم‌آلود و مبهم مى‌سازد؛ جايى كه فرد در تكثرى بى‌انتها از تصوير خود، با پيچيدگى و بيقراری شهر معاصر مواجه مى‌شود.
پاويون بر اساس اصولى از فركتال و انسجام، تعادلى ميان نظم و آشوب برقرار مى‌كند. زيبايى شناسى آن نه در آرامش و سكون، كه در نمايش تناقض‌هاست: كثرت در برابر وحدت، شفافيت در برابر ابهام، تعامل ميان فرد و معمارى در دل شهرى كه در حال بلعيدن خويش است.
“تهران، شهر خاكسترى” بيش از آنكه يک سازه باشد، يک بيانيه است؛ دعوتى به تأمل در آينده‌ى شهرى كه اگرچه پر از انرژى و زندگى است، اما در خطر از دست دادن تعادل و آرامش خود قرار دارد.»

— رضا نجفیان

این پاویون توسط مانادنا در فستیوال معماری و مردم ارائه شده است.